In april 2024 werd een oproep gedaan voor creatievelingen om mee te doen aan het programma de Gezonken Meesters. In 1771 was het schip de Vrouw Maria voor de Finse kust vergaan, met aan boord schilderijen van Hollandse meesterschilders zoals Paulus Potter, Gerard Dou en Gabriel Metsu. Door middel van veilingverslagen is bekend wat er op de schilderijen stond en aan de hand van die omschrijvingen werd ons gevraagd 1 van 6 schilderijen weer tot leven te wekken. Twee meesterschilders moesten het schilderij maken alsof het zo uit het atelier van de oude meester kwam, de vrije categorie mocht er een eigen interpretatie aan geven.

Ik heb gekozen voor Gabriel Metsu, Dienstmaagd met een haas. De dienstmaagd moest in een nis staan met een haas in haar hand, die op het punt stond gevild te worden. Naast de nis hing, in een boom, een dode haan. Metsu stond bekend om zijn "silver look"; door coloriet in de onderschildering te gebruiken kon hij dit door laten schemeren in het schilderij waardoor deze silver look ontstond.

Ik ging op pad om een nis te vinden. Ik was vastbesloten net als de meesterschilders een schilderij af te leveren die zo uit het atelier van Metsu kon komen. Allereerst naar het  kasteel in Medemblik gemaild, of zij een nis ergens hadden. Ja, ze hadden nissen, maar niet op de begane grond en niet van het formaat wat ik zocht. Op naar Hoorn dan maar. Samen met Marit op pad. Geen nis te vinden. Ik heb in Amsterdam rondgelopen, stadsarchivarissen gemaild, historische verenigingen. Ik moest tot de droevige conclusie komen dat ze er niet meer zijn. Of, zoals een stadsarchivaris zei: "Alles op de begane grond is vervangen door kunststof, aluminium en dubbele beglazing. Een nis zoals op 17e eeuwse schilderijen zal je niet meer vinden."

Ondertussen was ik ook op zoek naar een dode haan en een dode haas. Via internet kwam ik in Amerika wat foto's tegen van dode hanen, maar daar was de kop al vanaf. Ik vond wel een haan die met zijn haak in een hek was blijven hangen, dus dat werd mijn 'achter de handje' als er niks anders op mijn pad kwam. Voor de haas had ik een jachtvereniging aangeschreven die mij heel fijn hadden voorzien van een heleboel foto's van dode hazen. 

Maar hoe met die nis? En moest ik nou alle plaatjes bij elkaar voegen en daar vanaf schilderen? Het licht valt op elk plaatje weer anders en hoe maak je het dan consistent? Het voegde me niet. Zoals het in de 17e eeuw was, dat ging me never nooit lukken en ik vond het ook eigenlijk best wel triest dat je voor een dooie haan en haas het internet moet afstruinen. En toen viel het kwartje. Waarom plaats ik de dienstmaagden niet in mijn eigen keukenraam, bestel ik haas zoals dat tegenwoordig het makkelijkst gaat, via internet en steek ik tegelijkertijd de draak met onze huidige consumptiemaatschappij? Want wie vilt er nou nog een haas? Alles zit in pakjes en zakjes. En al die pakjes en zakjes verdwijnen daarna weer op de afvalhoop. En laat er voor ons keukenraam nou 3 kliko's staan, die dat proces benadrukken! 

Voor de dienstmaagd had ik al bedacht dat mijn oudste dochter lissa model kon staan, ze was 16, prima leeftijd voor een dienstmaagd! Bij Gerritsen Theaterkostuums in Amsterdam een fantastisch kostuum gehuurd voor haar. Maar ja, daar was de jongste het niet mee eens. Gelukkig had ik al op meerdere schilderijen gezien dat er meerdere figuren op dergelijke schilderijen staan. Dus hup, weer naar Gerritsen, nog een kostuum erbij en Marit mocht de 'haan' in haar hand houden.